„Chodź ze mną” Łukasza Orbitowskiego wywołało gorącą dyskusję na spotkaniu Dyskusyjnego Klubu Książki. Zastanawiałyśmy się czy można przypisać tę powieść do konkretnego gatunku literackiego i w zasadzie każda z nas umieściłaby ją w innym! To zarazem historia miłosna, szpiegowski thriller i dramat psychologiczny ze szczyptą fantastyki. Być może taka mieszanka wygląda absurdalnie a jednak splata się w sensowną całość. Tłem burzliwych losów rodziny Heleny Barskiej i jej miłości do Rosjanina Koli, staje się miasto Gdynia – odczarowane z brzydoty, dostojne, pełne tajemnic i zapracowanych, nietuzinkowych mieszkańców.

W jednym podczas naszej dyskusji zgadzałyśmy się w pełni – powieść ma w sobie coś, co powoduje, że pomimo (a może właśnie dlatego) zagęszczenia wielu historii pobocznych, ma się ją ochotę czytać dalej. Do tego autor sprawnie operuje literackim językiem i znajdziemy tu takie perełki jak choćby cytat: „Kiedy czło­wiek pla­nuje, Bóg otwie­ra szam­pana”.

Recenzja „Chodź ze mną” Łukasza Orbitowskiego

Książka Łukasza Orbitowskiego urodzonego w 1977 roku, prowadzącego program „Dezerterzy” w TVP Kultura – dwukrotnie nominowanego do literackiej nagrody „Nike”, nota bene gościa na spotkaniu autorskim w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Chodzieży, jest bolesnym doświadczeniem bohatera kucharza Dustina. Powieść była inspirowana losami kapitana Nikołaja Artamonowa i Ewy Góry. Historię postaci występujących w książce łączy upadek obiektu latającego do basenu portowego w Gdyni w 1959 roku. Czas akcji rozgrywa się przez dziesięć nocy w latach 50., 60. i 70., a drugim planem czasowym jest rok 2017. Główny bohater, który urodził się w Szwecji w 1974 roku stał się centrum uwagi swoich rodziców Heleny, zwanej „Zwiazdoczką” i Nikołaja Siemionowicza Narumowa, urodzonego w Leningradzie. Ich pierwsze spotkanie nastąpiło w Stylowej, gdzie natknęli się na siebie, a zobaczył ją on w 1958 roku, gdy czekał pod kasztanem z frezjami. Mama Dustina była oryginalną kobietą, przypominającą słynną aktorkę z „Gildy” – Ritę Hayworth oraz chodziła na Klub Filmowy, na Waszyngtona. Matka pracoholika Dustina namawiała syna, aby został piłkarzem, ale ten wolał opiekować się synem Olafem oraz absolwentką socjologii – żoną Klarą, z którą tworzyli szczęśliwe małżeństwo od siedemnastu lat. Jak pisze Łukasz Orbitowski: „Matka uczyła się, pracowała, szorowała taras z rdzawych śladów po klatkach i walczyła z odorem po jenotach, a on ciągnął ją na dancing albo do hotelu”, podobnie jak babcia, czytała książki. Rodzina Dustina Krefta składała się również ze spokojnej i dobrej babci, która czytała książki i oglądała filmy w telewizorze Neptun i dziadka, który uwielbiał majsterkować. Dustin był pomocnikiem w pizzerii w Rumii. Jak pisał autor „Innej duszy”: „Gotowanie jest trochę jak życie, godzi to, co pogodzić się nie chce, przypomina dom pełen kłótliwych lokatorów, w każdym razie ocet dodany do śledzi zwiększa poczucie sytości, zjem jednego śledzia i czuję się jak po dwóch czy coś takiego, należy chwalić ocet”. Czyli nasza egzystencja jest naszpikowana ostrą relacją między dwojgiem ludzi, przeradzającą się w bezlitosny taniec na noże. Książka jest oparta na współczesnym życiu mieszkańców, którzy oglądają również Netflixa, co autor kwituje stwierdzeniem, że to, co opisuje jest wzięte z życia. W książce występuje wiele wulgaryzmów, takich jak „kurwa”, „chuj”, „urżnięty”, „zębodół”, „jabol”, „kwas”, „kutas”, czy wyrażenie pochodzące z języka rosyjskiego „suka blat!”, czyli „kurwa mać!” lub „durni jak wiadra gruzu”. Nie trzeba obawiać się słownictwa stosowanego przez autora, gdyż można przeczytać ciekawą historię, przełykając literki w książce humorem. Jako czytelnik trzeba przyzwyczaić się do przecinków, które powodują, że nasz język polski jest bogatszy o nowe oblicze kultury słowa. Powieść Łukasza Orbitowskiego wywołuje w czytelniku raz śmiech, raz łzy, dzięki temu, że w samym człowieku powstaje wyrwa, gdy widzi swoją własną historię oczami buntownika i kogoś, kto „orbituje bez cukru”.

                                                                                                                     Ania Kaczmarczyk

                                                                                                                     DKK Chodzież