Kościół ewangelicki

W 1774 roku wybudowano w mieście kościół ewangelicki, drewniany dla 800 wiernych wraz z plebanią przy ul. T. Kościuszki. W następnym roku oficjalnie powołano gminę i wybrano na ,,proboszcza’’ pastora Behnke (z odległego o ponad 100 km Bukowca). W 1779 roku protestanci uzyskali prawo do własnej parafii. Po niedługim czasie w wyniku wichury i pożaru kościół spłonął i na jego miejsce zbudowano murowany w stylu klasycznym, który poświęcono w 1831 roku – uczynił to biskup z Poznania, pochodzący Chodzieży Karl Andreas Freymark. Przed I wojną światową ewangelicy stanowili ponad 50 % ludności miasta. W 1889 roku rozbudowano kościół dodając do niego absydę.

Pierwsze zorganizowane wspólnoty protestantów zaczęły pojawiać się w mieście w połowie XVII wieku wraz z przybyciem podczas potopu szwedzkiego niemieckich sukienników. Z braku własnej świątyni do nabożeństw spotykali się oni w domach prywatnych, bądź uczestniczyli we mszach katolickich. W 1741 roku właściciel miasta Karol Grudziński wyznaczył gminie teren cmentarny, na terenach miedzy ówczesną zamkową winnica, a szpitalem (ul. Kochanowskiego), ale nadal posługę duszpasterską pełnili pastorzy i księża w murach kościoła katolickiego św. Floriana czy św. Barbary.

Po I wojnie światowej liczba protestantów w mieście spadała, a już po II wojnie światowej większość niemieckich protestantów opuściła Chodzież. Kilka lat później (1949-1950) kościół ewangelicki został rozebrany, a dzwony i organy przejęła gmina katolicka.